TIENMAAL WERELDKAMPIOEN ZIJSPANCROSS!

24-09-2012

Sinds een paar dagen mag ik me tienvoudig wereldkampioen zijspancross noemen. Een resultaat waar ik bijzonder trots op ben en heb behaald na een bijzonder zwaar seizoen. Het dringt nu pas goed tot me door dat ik na maanden strijd dit doel heb bereikt. Afgelopen maandag zijn Kenny en ik en de overige teamleden ingehaald in mijn gemeente Lochem op initiatief van de motorclub SEV.  Het werd onderhand een traditie dat wij elk jaar feestelijk werden ingehaald in mijn woonplaats maar wennen doet het nooit. Fantastisch als je al die enthousiaste mensen langs de kant ziet staan.

Maar voordat het zover was moesten we eerst nog de finale wedstrijd om het WK in Rudersberg rijden. Met een voorsprong van 24 punten vertrokken we naar Rudersberg en in feite hadden we dus een redelijk veilige marge. Maar in de zijspancross zit een ongeluk in een klein hoekje, er kan zomaar iets stuk gaan aan de motor, rijder en/of bakkenist kunnen geblesseerd raken of ziek worden. Maar daar hebben we niet teveel bij stilgestaan, de monteurs hadden een compleet nieuwe combinatie opgebouwd die dit keer geheel in het groen was uitgedost.  Aan de motor zou het niet liggen, en aan onszelf eigenlijk ook niet, we zitten momenteel op topniveau. Onze titel binnenhalen met een klinkende zege, dat zou het mooiste zijn.
 
Maar zaterdags bij de kwalificaties kregen we met de  tegenslag te maken, We begonnen de wedstrijd voortvarend, in de tweede ronde zaten we op kop en het liep voortreffelijk. Helaas, in de derde ronde een kleine stuurfout en we gingen over de kop. Voordat de motor weer recht stond waren alle overige vijfentwintig teams ons al voorbij. En tot overmaat van ramp wilde de Zabel niet starten. Na een paar keren flink trappen lieten we de motor van een helling afrollen en de Zabel liep weer als vanouds. Vervolgens was het zaak om in rap tempo op te stomen naar de eerste twaalf plaatsen, lukte ons dat niet, dan restte ons slechts de last-chance, later op de dag. Zou dat ook niet lukken dan zouden we zondags niet eens kunnen starten…

Met een halve ronde achterstand moesten we ouderwets aan de bak en konden we uiteindelijk toch de tiende plaats in de kwalificatiemanche bereiken, voldoende om verzekerd te zijn van een startplaats op zondag maar dan wel op de tweede rij. Versterkt door de spanning omdat er veel op het spel stond, bracht dit slechte resultaat ons even uit balans maar uiteindelijk werd het hele team er alleen maar scherper van. Onze tactiek zou wel aangepast worden, vanaf de tweede rij zou het onmogelijk zijn om na de eerste bocht een redelijke positie te bemachtigen. Het zou uitdraaien op een flinke inhaalrace maar of dat nu onder gegeven omstandigheden verstandig was, vonden wij van niet. Daarom zouden we in de wedstrijd op safe gaan rijden. We hebben het hele seizoen aanvallend moeten rijden met spectaculaire races, nu moesten we onze fans teleurstellen, de punten om het WK hadden prioriteit. Zaterdagavond volgde nog de traditionele rijders voorstelling in de feesttent en daarna hebben we ons maar niet meer bemoeid met het grote feest dat duurde tot in de kleine uurtjes. 
 
Zondagmiddag half twee, duizenden toeschouwers bevolken de taluds van het prachtige circuit van Rudersberg. De stemming is opperbest, heel veel supporters uit Nederland, het weer is fantastisch, de bierpomp en de bratwursttentjes draaien overuren. De dag van de waarheid is aangebroken. Nederland krijgt opnieuw een wereldkampioen zijspancross en misschien worden wij het wel en dan voor de tiende keer. Het starthek valt, als eerste word Joris Hendrickx uitgeschakeld als hij na amper tien meter op z’n kant gaat en geblesseerd wordt afgevoerd. Dat biedt kansen voor Jan Hendrickx die op dat moment nog de vijfde plaats bezet, achter Joris. Maar dat is niet onze zorg, eerst maar eens zien dat wij beide manches heelhuids over de finish komen. Na een matige start weten we op te klimmen naar een vierde plaats. Bax/Stupelis doen wat ze moeten doen, op de eerste plaats nemen ze een ruime voorsprong. Hun enige hoop op de titel is nog pech aan onze zijde. Maar we sparen mens en machine, “rustig&rdquo ; rondkoersen op een vierde plaats hebben we nog steeds het initiatief in handen. Laat deze keer de rest maar zweten, voor ons zijn de punten het belangrijkst. Als vierde over de finish waren we dan ook dik tevreden.
 
Even vlug rekenen, Bax voegde vijfentwintig punten toe aan zijn saldo, wij achttien, we hadden nog steeds een voorsprong van zeventien punten, aan een dertiende plaats in de tweede manche zouden we in principe genoeg hebben, dan was de titel voor ons.
Uiteraard stond het publiek rijendik bij onze camper. Niet alleen om een glimp van ons op te vangen maar ook de “Gouden Koets” van de gebroeders van den Heuvel was een publiekstrekker. Piet en Kees hebben de allernieuwste 2013  WSP-Zabel bemachtigd die Willemsen techniek in een gouden uitvoering als limited edition heeft uitgebracht, de diverse onderdelen zijn goudkleurig geanodiseerd en zelfs verguld! De combinatie zal een ereplaats krijgen in het kantoor van hun bedrijf. Een fantastische geste van een van de grootste sponsors binnen de zijspancross en bovendien mensen met een heel groot hart voor de zijspannen.
 
Om klokslag vier uur de start van de tweede manche. Nog een half uur crossen, dan valt de finishvlag en dan is de nieuwe wereldkampioen bekend, geen seconde eerder. Omdat we ook nu vanaf de tweede rij moeten starten rijden we een uiterst rustige en beheerste wedstrijd. Voor ons en achter ons wordt er hard gestreden om de laatste punten. Ben Adriaenssen vertrekt als laatste en moet zich haasten om in de punten te blijven want de drie Belgische teams ontlopen elkaar maar heel weinig. Joris Hendrickx komt toch weer aan de start en vecht als en leeuw om zijn vierde plaats te verdedigen tegenover zijn neef Jan. Jan op zijn beurt heeft een matig weekend. Op een gegeven moment ligt hij achter ons en gaat ons gemakkelijk voorbij. Nog twee plaatsen verwijderd van zijn neef Joris maar uiteindelijk weet hij het niet te redden en eindigt dit jaar met exact evenveel punten als Joris. Op een achtste plaats zijn wij dik tevreden. Zeker geen enerverende race en de fans moesten we wat dat betreft danig teleurstellen. Maar nog steeds geldt, de titel is dit keer belangrijker dan de wedstrijd. De tijd tikt weg, op het startveld kijk ik goed naar de officials, dat kun je als je er zo’n “rustig” tempo op nahoud. Dan gaat het verlossende bord omhoog, nog twee ronden. De zenuwen gieren door onze keel, als nu de motor het begeeft is alles voor niets geweest. Maar daar moet je niet teveel bij stilstaan, dan verlies je de concentratie en ga je juist fouten maken. Nog één ronde, ik kijk even naar Lauris, hij lacht, het is qua fysieke prestatie een makkie maar ook bij hem ging er veel door zijn hoofd. En dan de laatste ronde. Nu gaat het lukken! Het publiek juicht ons toe langs de baan, op de tafelberg dan nog één keer een mooie actie, hoog in de lucht gaan de armen omhoog. Dan de afdaling, een plaats waar veruit het meeste publiek staat. Iedereen juicht, iedereen zwaait, we zwaaien even terug, we laten het tempo wat zakken. Etienne Bax/Kaspars Stupelis zijn al afgevlagd, zij zijn de winnaar van de Grand Prix en hun tweede plaats in het WK is een feit. En dan de laatste honderd meter, de brillen hebben we alvast afgezet, in de verte zien we de zwart-wit geblokte vlag, nog even concentreren en toen was het zover. De vlag valt, de armen gaan in de lucht, in de verte staan onze monteurs, de sponsors en mijn Diana ons op te wachten. We zijn wereldkampioen!. Ik ben het voor de tiende keer! De champagne knalt, even bovenop de motor gaan staan om de wereldtitel te vieren. Kenny van Gaalen staat klaar in teamkleding en voegt zich bij ons. En zo hoort het ook, we zijn met z’n drieën wereldkampioen geworden, eigenlijk is het hele team wereldkampioen. Het wordt een dolle boel op het finishterrein, monteurs, supporters, sponsors, collega rijder vliegen elkaar in de armen. Een prachtig moment. Daarna de officiële huldiging, dit keer niet op het podium maar dat zal ons een worst wezen, de wereldtitel was binnen en daar gaat het om. Om het publiek nog even te vermaken maken we een burnout met de achterband.
 
Maken we de balans op van dit jaar dan mogen we in alle opzichten terugkijken op een zwaar maar fantastisch seizoen. Het begon dramatisch toen bij de eerste wedstrijd al Haralds Kurpnieks uitgeschakeld werd. De moed zakt je dan in de schoenen maar een week later stond Kenny van Gaalen in het zijspan en wisten we alweer een Grand Prix te winnen. Desondanks keken we tegen een welhaast hopeloze achterstand aan maar niemand binnen ons team heeft getwijfeld. Niet zeuren, schouders eronder en doorgaan. Er was maar één devies, aanvallen. Dat hebben we gedaan en onze achterstand slonk gestaag. Tot dat rampzalig weekend in Frankrijk. Kenny raakte ernstig geblesseerd aan zijn knie en ten tweede male zat ik zonder bakkenist. Als een geschenk uit de hemel kreeg ik Lauris Daiders aangeboden. Noem hem maar één van de drie topbakkenisten. Met Lauris kon ik het karwei afmaken. Nooit de moed verliezen, altijd blijven strijden, aan het eind van het seizoen tellen de meeste punten. We hebben het gehaald! Dank aan mijn fantastische bakkenisten, dank aan mijn fantastisch team en dank aan mijn fantastische sponsors!
 
Daniel Willemsen.