10-04-2013
Beste sponsors, noppenfans en alle overige vrienden en bekenden.
Na een verschrikkelijk zware week in een Zwitsers hospitaal gaat het nu enigszins de goede kant op met mij. Gelegenheid om u allen op de hoogte te brengen van de recente ontwikkelingen. In de eerste plaats wil ik iedereen bedanken die mij, op wat voor manier dan ook, heeft gesteund in de afgelopen week. De vele reacties waren hartverwarmend en dat heb je nodig in moeilijke tijden.
Na een geweldige voorbereiding waren we er op gebrand om in Frauenfeld te starten. Een makkelijke tijdtraining bracht ons de pole. Kopstart tot in de eerste bocht waar de motor ineens stilviel. Vervolgens in de aanval van de laatste plek naar plaats vijf. Een klomp klei kwam op de kabel van de startonderbreker waar normaal een stukje tape hoort te zitten en opnieuw vielen we stil. Terug naar plaats zeven en te gretig weer in de aanval. Door een stukje concentratieverlies vanwege problemen met de startonderbreker had ik het rempunt voor een bocht verkeerd ingeschat, een crash volgde.
Ik kon mezelf redelijk opvangen maar de motor kwam me nog achterna en raakte me vol op mijn lijf. Alle lucht was weg en bijna ging het lampje uit. Gelukkig was er snel goede assistentie in de vorm van Gertie Eggink en mijn broer Marcel, samen met de eerste hulp was ik pas na vijftien minuten onderweg naar het hospitaal in Frauenfeld.
Onderweg deed een idiote EHBO medewerker extra goed zijn best om de band om mijn borst even iets strakker aan te trekken. Dit was een kritiek moment bleek dagen later. Meteen een volledig bovenlichaam scan en röntgenstraling tests. Binnen een half uur was ik geopereerd en was er een dikke drain slang tussen mijn ribben in de longen geplanteerd om bloed en vocht af te voeren.
De pijn was op een schaal 1:10 een 11, door een trein overreden leek het wel. Sleutelbeen en twaalf ribbreuken aan voor- en achterzijde, de pijn bleef ondraaglijk en er werd besloten om acuut nogmaals een sonde te maken onder verdoving waardoor ik een slangetje rechtstreeks in de ruggenmerg kreeg. Hierdoor kon er gecontroleerd een pijnstillende vloeistof worden ingespoten.
Nu een week later gaat het gelukkig al een stuk beter, wandelen en diverse oefeningen staan er dagelijks op het Zwitserse menu. Ondertussen is mijn maatje Robbie Bax al op bezoek geweest, dat heeft me veel goed gedaan. Planning is om aanstaande woensdag met Diana die mij hier in het ziekenhuis alle dagen heeft gesteund, terug te rijden naar Nederland in de geleende Alfa van champ Gertmans (Gertie Eggink).